هم اکنون و هنوز نه
این دنیا خانه‌ی ما نیست، اما خواهد شد. ما مشتاقانه به انتظار آسمان جدید و زمین جدید، روزهای خود را در این دنیای غم‌انگیز سپری می‌کنیم، و هر روز به این وعده دل بسته‌ایم که: «اینک، خیمه‌ی خدا با آدمیان است و با ایشان ساکن خواهد بود و ایشان قوم‌های او خواهند بود و خودِ خدا با ایشان خدای ایشان خواهد بود. و خدا هر اشکی را از چشمان ایشان پاک خواهد کرد. و بعد از آن موت نخواهد بود و ماتم و ناله و درد دیگر رو نخواهد نمود زیرا که چیز‌های اول درگذشت.» (مکاشفه 21: 3−4). ما زائرینی در سفر بازگشت به خانه و دلتنگ مکانی هستیم که هرگز آنجا نبوده‌ایم. اجنبی‌ها، بیگانگان و غریبه‌هایی در سرزمینی ناآشنا هستیم که شهروندی آسمان به‌وسیله‌ی آن کسی که پیش از ما به آنجا رفته تضمین شده است، کسی که در دست راست پدر نشسته و کسی که برای داوری، پیروزی و به تکامل رساندن باز می‌گردد.
ما در این دنیا رنج و زحمت خواهیم داشت، اما عیسی فرمود «دل قوی دارید»، نه بخاطر اینکه در نهایت بر جهان پیروز خواهیم شد، کاملاً آن را تغییر خواهیم داد، به این جهان عادت خواهیم کرد یا عاشق این جهان خواهیم شد، بلکه به این خاطر که عیسی اعلام کرده‌است «من بر جهان غالب شده‌ام» (یوحنا 16: 33). و بدین ترتیب، بین آنچه که هست و آنچه که خواهد شد منتظر هستیم، بین آنچه خداوندمان اعلام کرده و اکنون حقیقت دارد و آنچه که هنوز آشکار نشده است. به‌هرحال، انتظارمان بیهوده نیست، نه انتظاری است منفعلانه و نه گوشه‌گیرانه. بلکه، منتظر داماد خود هستیم که ممکن است با درنظر گرفتن جلال و عظمتش، عروس خود را از هر قبیله‌ای، با هر زبانی و هر ملیتی انتخاب کند. با انتظاری امیدوارانه در مأموریت خداوند و در اجتماع کلیسای عیسی مسیح، مشارکت می‌کنیم و انتظار می‌کشیم. از آنجا که مسیح نور جهان است و ما کسانی هستیم که با ایمان، و تنها از طریق ایمان، با او متحد شده‌ایم، در نور او هستیم. براین اساس، به محض اینکه مسیح ما را از تاریکی به نور شگفت‌انگیز خود فرامی‌خواند، دوباره ما را به تاریکی گسیل می‌دارد تا هم در کلام و هم در عمل، پیش روی جهانِ نظاره‌گر بدرخشیم. همان طور که جهان اعمال خوب‌مان را می‌بیند و همان طور که دنیا اعلام مملو از فیض انجیل را می‌شنود، عروس منتخب مسیح از میان همه‌ی جهان، پدر ما را در آسمان جلال می‌دهد.
اگرچه گاهی اوقات کناره‌گیری کامل از دنیا جذاب به نظر می‌رسد، اما خداوند هرگز این گزینه را پیش روی ما قرار نداده‌است (اول قرنتیان 5: 9−10). بلکه، همان طور که در این جهانِ گناه و در این کالبد‌های گناهکار زندگی می‌کنیم، سفیران مسیح در سفرمان به سوی سرزمین موعود هستیم. هنگامی‌که ما زائرین به خانه می‌رسیم، عیسی همه‌ی اشک‌ها را از چشمان‌مان پاک می‌کند، نه فقط اشک‌های از سر ناراحتی بلکه اشک‌های شوق ما را نیز، زیرا درغیراین‌صورت هرگز نمی‌توانیم همان طور که تا ابد در حضور خداوند او را می‌پرستیم، وی را رو در رو ببینیم.
این مقاله در مجله تیبل‌‌تاک و همچنین وبسایت لیگونیر منتشر شده است.