ما باید خود را به عنوان قربانی زنده به خدا تقدیم کنیم. این بدان معناست که ما باید وقت، انرژی و خودمان را به عنوان پرستش و سپاسگزاری در اختیار او بگذاریم. اما همیشه باید آگاه باشیم که خداوند اینها و همه‌ی چیزها را به ما بخشیده است. بنابراین، از منظر کتاب‌مقدس، بخشیدن در چارچوب مباشرت و سرپرستی انجام می‌شود، یعنی مدیریت ما بر چیزهای نیکویی که پدر به ما ارزانی داشته است.

ما باید خود را به عنوان قربانی زنده به خدا بسپاریم

مفهوم مباشرت با آفرینش آغاز می‌شود. آفرینش نه تنها در پیدایش، بلکه در سراسر کتاب‌مقدس، به خصوص در مزامیر، جایی که مالکیت خدا بر جهان اعلام می‌شود، جشن گرفته شده است: “زمین و پُری آن از آن خداوند است، ربع مسکون و ساکنان آن.” (مزمور 24: 1). خداوند پایه‌گذار همه چیز، خالق همه چیز و صاحب همه چیز است. هر آنچه خدا خلق کند، متعلق به اوست. آنچه که ما صاحبش هستیم، هدایایی هستند که از طرف خود خدا به ما برای سرپرستی و مالکیت آنها بخشیده شده‌اند. مالکیت نهایی همه‌ی «اموال» ما به خدا تعلق دارد. او این چیزها را به ما امانت بخشیده است و از ما انتظار دارد که آنها را به گونه‌ای مدیریت کنیم که او را احترام و جلال دهیم.

واژه‌ای که در کتاب‌مقدس به “مباشرت” ترجمه شده است، واژه‌ی یونانی اویکانومیا oikonomia است، که ما واژه‌ی اقتصاد economy را از آن گرفته‌ایم. این دو واژه از هم متمایز هستند و برای ایجاد یک واژه‌ی جدید با هم ادغام شده‌اند: اویکاس oikos که از واژه‌ای یونانی به معنای خانه می‌آید و نُمُس nomos که واژه‌ای یونانی به معنای قانون است. کلمه ای که به «مباشرت» ترجمه شده است در لغت به معنای «قانون خانه» یا «حکومت خانه» است.

در فرهنگ باستان، شخص مباشر صاحب خانه نبود. بلکه از طرف مالک برای اداره امور خانه‌اش استخدام می‌شد. مباشر اموال را مدیریت می‌کرد و مسئول تخصیص منابع خانه بود. وظیفه او این بود که مطمئن شود کمدها پر از مواد غذایی هستند، از پول مراقبت می‌شود، از زمین مراقبت می‌شود و خانه به خوبی تعمیر می‌شود.

سرپرستی نوع بشر در باغ عدن آغاز شد، جایی که خداوند به آدم و حوا تسلط کامل بر کل خلقت را بخشید. مالکیت دنیا به آدم و حوا داده نشد. بلکه مسئولیت مدیریت آن به آنها سپرده شد. آنها باید مطمئن می‌شدند که باغ به خوبی شخم زده شده و زراعت می‌شود و مورد سوء استفاده و استثمار قرار نمی‌گیرد و آنچه را که خدا فراهم کرده است، نه خراب شده و نه هدر می‌رود. بنابراین چیزی که ما در حقیقت درباره سرپرستی کتاب‌مقدسی بحث می‌کنیم، مسئولیت مدیریت یا تخصیص منابعی است که متعلق به ما نیستند. آنها در نهایت به خدا تعلق دارند.

این مقاله در وب‌سایت لیگونیر منتشر شده است.